Wie wil er nou niet lekker een potje tennis spelen met onze vrienden van SEGA? Sonic, Nights, Dr. Eggman en nog veel meer SEGA-helden krijgen het met elkaar aan de stok op het tennisveld!
De besturing is nog het meest te vergelijken met de tennisvariant uit Wii Sports. De personages op het scherm bewegen automatisch naar de bal toe en het enige dat je als speler hoeft te doen is lekker zwaaien met de Wii-mote. Nu maak ik het mezelf misschien iets te makkelijk, want het is ook mogelijk om de personages wat bij te sturen met de digitale pad en een leuk effectje aan de bal mee te geven door enkele knoppencombinaties. De tweede optie (Wii-mote + Nunchuk) is bijna hetzelfde, maar dankzij de analoge stick op de Nunchuk krijg je complete controle over je personage en moet je hem zelf in de richting van de bal sturen. De derde en tevens laatste besturingsoptie is het spelen met de ‘Classic Controller’ of - bij gebrek aan zo’n controller – met de Wii-mote horizontaal in je handen. SEGA Superstars toont bij uitstek aan dat de Wii-besturing in sommige gevallen weinig tot geen meerwaarde biedt, want deze traditionele besturingsvorm voelt enorm goed aan en speelt erg lekker weg.
Dit past dan ook perfect bij het partygame-imago van SEGA Superstars Tennis. Bij dit soort spellen staat spelplezier altijd voorop en mensen die liever een realistisch potje willen tennissen kunnen maar beter ver uit de buurt blijven. Dat wordt nogmaals duidelijk gemaakt door de toevoeging van ‘Superstar Skills’. Door goed te spelen, lange rally’s in jouw voordeel te beslissen en/of punten te scoren krijg je de beschikking over een special move. Deze speciale aanval is voor elk personage
verschillend - Sonic bestookt je bijvoorbeeld met razendsnelle en bijna niet te stoppen effectballen - waardoor geen enkel personage hetzelfde aanvoelt. Goed nieuws voor diegenen die deze absurde specialiteiten liever achterwege laten: SEGA heeft ook de mogelijkheid voorzien om deze ‘Superstar Skills‘ uit te schakelen. dit is als je besluit het toch iets realistischer te laten, maar deze ’skills’ zijn een leuke afwisseling op de vrij standaard tennis-gameplay. Verder speelt elk character een stukje anders. Aiai bijvoorbeeld speelt met heel veel effect (ability is Spin), Shadow speelt met gewone ballen, maar rent sneller (ability is Speed). Zo is er voor elke character weer iets anders. Naast de gebruikelijke tennispotjes bevat SEGA Superstars Tennis ook een aantal minigames - vooral in de Superstars-modus zijn ze prominent aanwezig. Ze zijn enigszins vergelijkbaar met de minigames uit Virtua Tennis 3 om je vaardigheden te verbeteren, maar dan in een SEGA-jasje gestopt. Elke franchise kent haar eigen minigames; mep zombies neer uit House of the Dead, knal op kartonnen schurken uit Virtua Cop of verzamel bijvoorbeeld ringen in de Sonic-levels. Het merendeel van
deze spelletjes is niet uitdagend (best makkelijk dus), maar wel erg leuk om te spelen. Dat is meteen de reden dat het enorm jammer is dat ze verder weinig voordeel geven, Ze zitten enkel in de game om je te plezieren en zijn verder nutteloos. Net als in Virtua Tennis 3 was het leuker geweest als deze minigames bedoeld waren om je vaardigheden te verbeteren, maar dat systeem vond SEGA wellicht net wat te diepgaand voor een partygame. Maar het is net dat gebrek aan diepgang en uitdaging dat ervoor zorgt dat je in je eentje al snel uitgekeken raakt op SEGA Superstars Tennis. Het meeste plezier haal je dan ook uit de multiplayer-mode. Zorg voor genoeg drank in de koelkast, nodig drie vrienden uit en je beleeft een dolle avond. De ware kracht van de game zit vanzelfsprekend in de multiplayer waardoor het teleurstellend is dat je jezelf niet online met anderen kunt meten. De PlayStation 3- en Xbox 360-versie beschikken namelijk wel over een goed werkende online-modus, waardoor we de Wii-versie wederom kunnen bekijken als het ondergeschoven kindje.
Cijfer: 8,1
